Groenhazengracht 6 t/m 6e

Het complex Groenhazengracht 6 ligt aan een sfeervolle gracht in het historische centrum in de Academiewijk. Vlak om de hoek ligt het fraaie Rapenburg. Uitgaansgelegenheden en winkels bevinden zich op loopafstand. Ook de Hortus Botanicus, het Rijksmuseum van Oudheden en het Sieboldhuis zijn te voet binnen een paar minuten te bereiken.

De woonruimtes

De woonruimtes
De Groenhazengracht werd in april 1975 ingeschreven in het monumentenregister. Het complex Groenhazengracht is een rijksmonument uit de midden 17e eeuw. Het complex is in de jaren 80 door de SHWJ aangekocht en met behulp van rijkssubsidie gerenoveerd.

Tegenwoordig telt het pand zes 2-kamerappartementen. De appartementen hebben geen privé buitenruimte. Wel is er een binnenplaats voor gezamenlijk gebruik.

Er zijn twee wasmachineruimtes en een fietsenberging.

Algemeen

Locatie: Centrum

Appartementen: 6 stuks

6 – 2 kamerappartementen

Oppervlakte:36 -51 m²

Huishouden:1 persoon

Bijzonderheden

Balkon –
Berging –
Buitenruimte – ja, algemeen
Fietsenberging – ja, algemeen
Kabel –
Parkeerplek –
Tuin – nee
Wasmachine – gedeelde aansluiting

Energie en water

Bijzonderheden stookkosten, watergebruik, elektriciteit en gas

Gas – servicekosten
Water – servicekosten
Elektra – servicekosten

Verwarming – centraal, ISTA
Koken – Elektrisch- fase 3

Deze locatie is uitsluitend voor een 1 persoonshuishouden

De SHWJ verhuurt alleen woningen aan alleenstaanden (1-persoonshuishoudens) en stellen (2-persoonshuishoudens).

Ik Zoek Een Woning

Uit Nood Geboren

In ons boek ‘Uit Nood Geboren’ over 50 jaar jongerenhuisvesting in Leiden, is veel geschiedenis over onze panden terug te vinden. Op 50.shwj.nl is hier een uittreksel van te vinden. Nieuwe huurders ontvangen een boek zolang de voorraad strekt.

Let op! wanneer je op het boek klikt opent er een nieuw tabblad.

De Groenhazengracht is uitgelicht in ons jubileumboek “Uit Nood Geboren – 50 jaar SHWJ”

Hieronder kun je enkele uittreksels uit het boek lezen.

Van rosse buurt naar groene gracht

De Groenhazengracht is een rustige gracht in het oude centrum van de stad, waar je zelden hazen ziet. Laat staan groene hazen. Haas is hier dan ook niet een dier, maar de voornaam van een vrouw. De straatnaam is namelijk terug te voeren op ‘deernen die in Leiden in het openbare leven zitten’, hoeren dus. In de 14e eeuw mochten prostituees hun beroep uitoefenen rond de Haagpoort (of: Witte Poort) aan een gracht die ‘Schelu Truyden, of Groen-Hase-Graft’, werd genoemd, en van de doelen, waar ‘Zye metten Billen’ woont, tot aan de vest. In de volksmond heette dit deel van de stad Billenburch, handig gelegen in de buurt van het oefenterrein van de schutters (de doelen) en de vertrekplaats van de koetsen naar Den Haag. ‘Schelu Truyden en Groen Hase’ waren de bijnamen van twee publieke vrouwen in die tijd; Schele Trui en Groen Haasje zouden we nu zeggen (de voor naam Trui is kort voor Geertruida en Haasje is een oud-Hollandse vrouwennaam). De naam Groenhazengracht herinnert daar dus nog aan. Het is hoogstwaarschijnlijk de enige gracht in Nederland die naar een ‘meisje van plezier’ is genoemd.

‘Uit Nood Geboren’ is ons jubileumboek gedrukt in beperkte oplage. Het gehele boek zal in fases tevens gepubliceerd worden op deze site, eventueel aangevuld met extra foto’s, interviews en beeldmateriaal.

Het Waals College

Zo was er ongeveer de hele 17e eeuw aan de Groenhazengracht het Waals College (of eigenlijk: Collège Wallon), waar studenten werden opgeleid tot predikant van een Waalse kerk. Dat ging om ‘bursalen’: de studenten kregen er ook kost en inwoning, iets wat werd betaald met beurzen uit een particulier fonds. Groenhazengracht 6 was daarmee een van de eerste studentenhuizen in Nederland. Het Waals College huurde het pand, maar in 1606 kocht de predikant Daniël Colonius het; hij was de regent van het college, waaraan hij ook lesgaf. Hij kocht er in de loop van de tijd nog wat huizen bij aan de gracht, en ook aan de Doelengracht. Samen vormden die gebouwen één complex. Een paar jaar nadat Colonius in 1635 aan de pest was bezweken, verkocht zijn weduwe het vastgoed aan de universiteit. Begin 18e eeuw verkocht die de toen verkrotte panden met groot verlies. Maar van woning naar college was niet de laatste metamorfose voordat de huizen werden gerenoveerd voor werkende jongeren.

College wordt infirmerie en infirmerie wordt woonruimte

Rond 1800 beschikt het leger over het complex aan de Groenhazengracht 6. Het garnizoen dat in de Doelenkazerne (het arsenaal) is gelegerd, gebruikt de panden als ziekenboeg: de infirmerie.* In het begin van de 19e eeuw wordt de infirmerie uitgebreid: er komt een gebouw bij aan de Doelengracht en nog een op de binnenplaats daarachter. Deze gebouwen staan allemaal op het terrein aan de Groenhazengracht, dat dan ook het adres van de infirmerie is. Tot 1830 verschijnen er in de Leidse Courant (dan nog Leydse Courant geheten) regelmatig ‘publieke aanbestedingen’ voor aanbouw en allerlei voorzieningen. Zo maakt de ‘toeziende Kommandant over de administratie der Garnizoens Infirmerie te Leyden’ op 21 juli 1826 bijvoorbeeld bekend dat hij zestig ‘één Mans bedde-kribben’ wil kopen. In 1854 wordt het ziekenhuis opnieuw uitgebreid, maar zo’n twintig jaar daarna is de rek eruit en verhuist de infirmerie naar buiten de Morspoort. ‘Links op den hoek van den singel en den Morschweg, in eene frissche en lommerijke omgeving, met het front naar den Morschweg’, jubelt J.B. van Loenen in zijn stadsgids van 1905, staan ‘de ruime en fraaie gebouwen der Militaire Infirmerie die in 1875 uit het oude, vunzige gebouw op den Groenhazengracht hierheen werd overgebracht.’ De gemeenteraad gaf dan ook ‘de meer dan onvoldoende staat waarin zich de Garnizoens-Infirmerie alhier bevindt’ als reden voor een nieuw te bouwen militair ziekenhuis.

Dan is het een eeuw lang stil rond die in ‘meer dan onvoldoende staat’ verkerende Groenhazengracht 6. Pas in de Leidse Courant van 1 augustus 1968 duikt het adres weer op: burgemeester en wethouders laten weten er geen bezwaar tegen te hebben dat de Stichting Leidse Studentenhuisvesting dat pand van de gemeente koopt. Dat gaat niet voorspoedig, want in het Leidsch Dagblad van 22 december 1972 valt te lezen dat het pand nog steeds niet is overgedragen, omdat de gemeente nog geen vervangende woonruimte heeft kunnen vinden voor de huurders ervan. Daarna gebeurt er in 1980 pas weer iets: in de ‘Mededelingen van het gemeentebestuur’ in de kranten van 18 april staat dat de gemeente goedkeuring wil geven aan plannen om woningen te bouwen voor alleenstaanden en tweepersoonshuishoudens aan onder meer de Groenhazengracht 6. In 1982 koopt en renoveert de SHWJ het complex Groenhazengracht 6 en Doelengracht 3. De gebouwen zijn dan nog vrijwel in originele staat; Groenhazengracht 6 werd in 1975 een rijksmonument en Doelengracht 3 is sinds 1992 een gemeentemonument.